ΒΙΝΤΕΟ
Μετά τη συγκέντρωση ακολούθησε πορεία και κατάθεση στεφάνων, από αντιπροσωπείες του ΠΕΑΕΑ – ΔΣΕ, του ΠΑΜΕ, του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, στο μνημείο της Εθνικής Αντίστασης στην παραλία της Χαλκίδας.
Ακoλουθεί απόσπασμα από την ομιλία του Σπύρου Λοξού:
Η 1η Μάη δεν είναι απλά μια επέτειος. Είναι μια απεργιακή μάχη. Μια απεργιακή μάχη που ενώνει τους εργάτες όλου του κόσμου. Σε κάθε γωνιά της γης θα βρεθούν λιγότεροι ή περισσότεροι θα την τιμήσουν. Η Εργατική Τάξη αποφάσισε να διεκδικήσει το δίκιο της. Άφησαν πίσω τη μιζέρια και αποφάσισαν να φωνάξουν γι’ αυτά τα οποία μέχρι τότε ψιθύριζαν. Το βασικό αίτημα της εποχής ήταν και η σημαντικότερη κατάκτηση της Εργατική Τάξη, το 8ωρο.
Κι αυτό γιατί εξέφραζε κι εκφράζει την ανάγκη των εργατών να ζήσουν μια κανονική ζωή, να μη δουλεύουν από ήλιο σε ήλιο, να έχουν χρόνο και για ανάπαυση και για δημιουργία. Την εποχή εκείνη το αίτημα εκείνο φαινόταν αδιανόητο. Όπως και για πολλά σημερινά αιτήματά μας αυτό που έλεγαν και τ’ αφεντικά και οι παντός είδους εκπρόσωποί τους , ήταν πως δεν θα το άντεχε η οικονομία, δεν θα το άντεχαν τα εργοστάσια, να είναι ευχαριστημένοι που έχουν ένα πιάτο φαγητό και τρώνε και πολλά τέτοια.
Όμως αυτοί που τότε κινητοποιήθηκαν έκαναν κάτι πολύ βασικό που ίσως είναι απ’ τα μεγαλύτερα διδάγματα εκείνης της μάχης. Χρησιμοποίησαν για κριτήριο τις δικές τους πραγματικές ανάγκες που ανταποκρινόντουσαν στο επίπεδο ανάπτυξης της παραγωγής της εποχής έτσι που και η ίδια η ζωή έβαζε σαν καθήκον μπροστά τη διεκδίκησή τους. Το επόμενο πως ξεπέρασαν το φόβο τους και συγκρούστηκαν. Συνειδητοποίησαν ότι αυτοί έχουν τη δύναμη, πως χωρίς αυτούς οι μηχανές είναι άχρηστα σιδερικά, πως από μόνοι τους οι βιομήχανοι δε θα μπορούσαν να παράξουν τίποτα. Ξεπέρασαν όμως και το φόβο των συνεπειών αυτής της σύγκρουσης. Κατάλαβαν ότι ναι μεν όταν δίνεις τη μάχη πληρώνεις ενδεχόμενα και κάποιο τίμημα, αλλά τελικά το τίμημα που θα πληρώσεις αν δε δώσεις τη μάχη, αν δεν αγωνιστείς είναι πολύ μεγαλύτερο.
Με την ίδια λογική πρέπει να κινηθεί και σήμερα το εργατικό κίνημα. Κριτήριο για τη σημερινή γραμμή πάλης μας πρέπει να είναι η σημερινές πραγματικές μας ανάγκες που ακριβώς πατάνε στην τεράστια ανάπτυξη της παραγωγικότητας, της επιστήμης της τεχνολογίας του τεράστιου πλούτου που παράγεται απ’ τα δικά μας χέρια. Σήμερα αυτές οι ελπίδες μέρα με τη μέρα διαψεύδονται. Το μνημόνιο που θα καταργούταν με ένα νόμο παραμένει εδώ μαζί με τους 400 εφαρμοστικούς νόμους του που ματώνουν τις εργατικές λαϊκές οικογένειες με μόνη αλλαγή το όνομά του. Η τρόικα παραμένει ξανά-βαφτισμένη κι αυτή εδώ.
Άλλωστε αν επικρατούν 4ωρα και γενικά μερική απασχόληση ο μισθός ούτε 400 ευρώ δεν θα είναι. Κατάσταση στους χώρους δουλειάς. Απλήρωτοι Μιμίκος, βοκτάς, σύνκο, μειώσεις νηρέας κελαϊδίτης, απολύσεις και εγκλωβισμένοι εργαζόμενοι(τσιμέντα μηχανική,σέλμαν,ιντερκέμ). Εντατικοποίηση απλήρωτες υπερωρίες(εμπόριο) μαύρη εργασία χρωστούμενα πάνω από δύο χρόνια στα ξενοδοχεία και αυταρχισμός(κάμερες στον κελαϊδίτη, εκδικιτική απόλυση στο νηρέα). Απέναντι σ’ όλα αυτά προγράμματα φτώχειας. Δεν μιλάμε για προστασία της λαϊκής οικογένειας όπως και το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα απαιτεί αλλά για ελεημοσύνη 200 ευρώ σε όσους είναι σε κατάσταση εξαθλίωσης.
Δεν θεωρούν φτωχούς και δεν παρέχουν προστασία σε οικογένειες που έχουν πάνω από 400 ευρω εισόδημα. Η υποτιθέμενη αντιμετώπιση της φτώχειας διανέμει ότι έδιναν και οι προηγούμενοι με λίγο διαφορετικό τρόπο.
Αυτό δεν έχει να κάνει με το ότι είναι καινούρια η κυβέρνηση και πρέπει να της δώσουμε χρόνο. Έφυγε η προηγούμενη κυβέρνηση αλλά όλα τα υπόλοιπα έμειναν εδώ.
Η ΕΕ βρίσκεται εδώ και δεν έχει ούτε πρόκειται να αλλάξει χαρακτήρα. Είναι ένωση καπιταλιστικών κρατών δημιουργήθηκε για να υπερασπιστεί από καλλίτερες θέσεις τα συμφέροντα του ευρωπαϊκού κεφαλαίου και γι’ αυτό η πολιτική της είναι βαθειά αντιλαϊκή
Όποιος ορκίζεται σε αυτήν υποχρεωτικά θα υπερασπιστεί και τις βασικές της κατευθύνσεις που περιγράφονται στην ιδρυτική αλλά και σε όλες τις άλλες συνθήκες της που άλλωστε έχει στηρίξει και η σημερινή κυβέρνηση. Ο ισχυρισμός της δε ότι αυτή μπορεί να γίνει φιλολαϊκή είναι κοροϊδία και κάτι παραπάνω αφού θέλει να ενσωματώσει τις λαϊκές συνειδήσεις σε αυτό το αντιδραστικό οικοδόμημα
Το συμπέρασμα που πρέπει να βγάλει η Εργατική Τάξη είναι πως πρέπει πάντα να παλεύει για τις δικές της ανάγκες να μη διαλέγει ποτέ την πλευρά του ενός ή του άλλου καπιταλιστή να συνειδητοποιήσει πως αφεντικά κι εργάτες έχουν διαφορετική πατρίδα
Εδώ βρίσκονται και οι ευθύνες του εργοδοτικού κυβερνητικού συνδικαλισμού. Θεωρεί ότι υπάρχουν και καλά αφεντικά, δεν είναι αντίθετα τα συμφέροντα με τους εργοδότες. Αναζητούν καλούς επενδυτές διεκδικούν μέτρα υπέρ των εργοδοτών για τις θέσεις εργασίας υποτίθεται. Η δραστηριότητά τους εξαντλούταν στο να παλεύουν ν αλλάξει η κυβέρνηση.
Στην ίδια ρότα κινήθηκε και το ΕΚΕ Αναζητά καλούς επενδυτές.
Πάλεψαν ν’ αλλάξει η κυβέρνηση. Υλοποιούν προγράμματα της ΕΕ για τη φτώχεια που είναι ελεημοσύνη και διάφορα άλλα και διαχειρίζονται έτσι μεγάλα κονδύλια.
Συλλαλητήρια υπέρ κυβέρνησης
Σπέρνουν την απογοήτευση παίζουν το ρόλο υπηρεσίας θεωρούν ότι ο εργάτης δεν πρόκειται να ξεσηκωθεί
Στον αντίποδα οι ταξικές δυνάμεις έδωσαν τη μάχη της οργάνωσης όχι μόνο αγώνων αλλά και της οργάνωσης της ΕΤ της ενδυνάμωσης των σωματείων της οργάνωσης μέσα στους χώρους δουλειάς
Έχουμε ακόμα πολλά να κάνουμε και να μάθουμε αλλά υπήρχαν αισιόδοξα μηνύματα.
Δόθηκαν μάχες σε εργοστάσια και κλάδους. Επιτεύχθηκαν μικρές ή μεγάλες κατακτήσεις. Δυνάμωσαν τα υπάρχοντα συνδικάτα και ιδρύθηκαν καινούρια.
Το κυριότερο. Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ κράτησαν αταλάντευτα ταξική γραμμή παρακαταθήκη για την παραπέρα οργάνωση και ενδυνάμωση του εργατικού κινήματος
