Στην Ελλάδα του μνημονίου και της
κοινωνικής καταστροφής το να μιλήσεις για ανθρώπινο πόνο και δυστυχία είναι
μάλλον κοινότυπο. Ο πόνος, η δυστυχία, η απελπισία είναι πια γενικευμένα
φαινόμενα, είναι καθημερινότητα για τις περισσότερες οικογένειες, για όλο τον
κόσμο του μόχθου. Επιμένουμε ότι πρέπει και μπορούμε να στήσουμε δίχτυ
κοινωνικής αλληλεγγύης, να στηρίξουμε και να στηριχθούμε από το διπλανό μας, να
ενισχύσουμε την απαντοχή και την αυτοπεποίθησή μας κι ο δρόμος αυτός περνάει
μέσα από το χτίσιμο μιας νέας, πλατιάς, ανοιχτόκαρδης και συνειδητής συλλογικότητας,
χωρίς γκέτο: συλλογικότητας αντίστασης και αλληλεγγύης.
Οφείλουμε όμως ταυτόχρονα, την ίδια στιγμή
που πρέπει να υπερασπιστούμε το μεροκάματο, τη σύνταξη, το δικαίωμα της νεολαίας
στη δουλειά, το δημόσιο σχολειό και το νοσοκομείο, να συλλογιστούμε ότι δίπλα
μας, εδώ στην πόλη μας, υπάρχουν συμπολίτες αλλά και αλλοδαποί συνάνθρωποί μας,
οι σύγχρονοι «αθλιότεροι των αθλίων», που υφίστανται ίσως την αποκρουστικότερη
πλευρά της μνημονιακής λαίλαπας: οι έγκλειστοι στις φυλακές, οι κρατούμενοι στα
κρατητήρια, οι μετανάστες-φτωχοδιάβολοι που τους μαζεύουν στις επιχειρήσεις
«σκούπα», στις οποίες οι πραγματικά τρισάθλιοι κυβερνώντες δεν ντράπηκαν να
δώσουν την επωνυμία «Ξένιος Ζευς».
Δεκάδες άνθρωποι που κρατούνται σε
ελάχιστα τετραγωνικά. Χωρίς στοιχειώδεις συνθήκες υγιεινής. Χωρίς επαρκές συσσίτιο. Χωρίς
δικαιώματα. Που δεν πρέπει και δεν μπορούμε να τους αφήσουμε να νιώθουν
άνθρωποι χωρίς φωνή, χωρίς δικαιώματα.
Ποινικοί μαζί με οικονομικούς κρατούμενους.
Υπάρχουν
φορές που 80 και 90 άνθρωποι,
στοιβάζονταιι σε 15 τετραγωνικά, στα κρατητήρια της αστυνομικής
διεύθυνσης
Χαλκίδας με οποιονδήποτε κίνδυνο Υγείας για τους ίδους αλλα και για
τους φύλακες τους. Μας καταγγέλλεται ότι υποχρεώνονται να υπογράφουν
ότι έλαβαν συσσίτιο
αξίας € 5,87, που περιλαμβάνει 1 κεφτέ σε μέγεθος δαχτυλήθρας και 4
πατάτες. Καταγγέλλεται,
επίσης, ότι το «συσσίτιο» αυτό αποτελεί «προσφορά» κάποιου ιδρύματος .
Ο Πολιτισμός μιας κοινωνίας χαρακτηρίζεται
από το πώς αντιμετωπίζει τις αδύναμες, τις περιθωριακές ακόμη και τις
παραβατικές μειοψηφίες. Γι’ αυτό, οι αξίες που μας εμπνέουν σαν αριστερούς ποτέ
δεν θα μας επέτρεπαν να υποκύψουμε στην «ευκολία» να σκεφτούμε ότι σήμερα, που
όλος ο κόσμος υποφέρει, είναι πολυτέλεια να ασχολείται κανείς με τους
φυλακισμένους και τους κρατούμενους. Άλλωστε, δεν απέχουμε πολύ ακόμη από το
σημείο, όπου ο καθένας μας θα κινδυνεύει να βρεθεί έγκλειστος για χρέη στην
εφορία, στις τράπεζες, στη ΔΕΗ. Αν φυσικά τους το επιτρέψουμε.
Κι αυτό το σύστημα, αυτό το «καθεστώς»,
που έχει οδηγήσει ολόκληρη την ελληνική κοινωνία σε συνθήκες φυλακής, που
προσπαθεί να βάλει τη μια κοινωνική ομάδα να φαγωθεί με την άλλη, που ποντάρει
και επενδύει στα πιο φοβικά ένστικτα, στην ιδεολογία του κοινωνικού
κανιβαλισμού που το ίδιο εκτρέφει, ας μην εφησυχάζει. Δεν έχει ξεμπερδέψει ούτε
με τον ελληνικό λαό, ούτε με τις δημοκρατικές μας αξίες και παραδόσεις, ούτε με
τον ανθρωπισμό μας, ούτε με την αριστερά.
Καλούμε:
Τη Δημοτική Αρχή, τους επιστημονικούς
φορείς, τις πολιτικές και κοινωνικές συλλογικότητες, σε κοινή δράση και
ευαισθητοποίηση για να επιβάλλουμε στην πόλη μας:
Ανθρώπινες συνθήκες κράτησης στις φυλακές αλλά
και στο κρατητήριο. Σεβασμό των ανθρώπινων δικαιωμάτων.
Συνθήκες υγιεινής. Ανθρώπινο συσσίτιο.
Τήρηση των κανόνων του σωφρονιστικού
κώδικα.
