"Να μαζευτούμε όλοι μαζί τώρα τα καρναβάλια, για να το πούμε καθαρά, του καθενός τα χάλια".
Το έθιμο ξεκινά με την έναρξη του Τριωδίου και επαναλαμβάνεται κάθε Σαββατοκύριακο, επί έναν περίπου μήνα, με αποκορύφωμα το τελευταίο τετραήμερο της Αποκριάς.
Τελευταία Κυριακή της Αποκριάς, πρωί, στον δρόμο για το Κάστρο της Σκύρου.
Η Χώρα κάτω μοιάζει να ξυπνά από τον ήρεμο ύπνο της μετά το χθεσινοβραδινό όργιο των ξέφρενων κωδωνοκρουσιών.
Να όμως που αυτός ο ήχος αρχίζει και πάλι να κυκλοφορεί μέσα στα σοκάκια της πολιτείας και να έρχεται προς το μέρος μας.
Οι γέροι με τη βαριά σκευή τους και οι ανάλαφρες κορέλες που στριφογυρίζουν γύρω τους σε έναν αέρινο χορό ανεβαίνουν προς το Κάστρο.
Ενα από τα πλέον συγκλονιστικά έθιμα της ελληνικής Αποκριάς βρίσκεται σε εξέλιξη.
Από πολύ παλιά η δαιμονιώδης κραυγή των κουδουνιών ήταν αποτρεπτική για τα δαιμόνια, για το Κακό.
Η επίκληση του Κακού ήταν πρόσκληση του Καλού.
Στη Σκύρο πιστεύουν ότι αυτό το έθιμο υπενθυμίζει μια καταστροφή για να την ξορκίσει.
Είναι παράξενο αλλά σε αυτό το νησί η πηγή του πλούτου βρίσκεται στα βουνά και όχι στη θάλασσα.
Σύμφωνα με την Άννα Κουτσούπη, από την τουριστική επιτροπή του Δήμου, οι ομάδες των παραδοσιακά μεταμφιεσμένων, που αποτελούνται από τον Γέρο (τον πρωταγωνιστή της ομάδας), την Κορέλα και τον Φράγκο, διασχίζουν την αγορά, ενώ οι πιο τολμηροί και αυτοί που έχουν περισσότερες δυνάμεις ανηφορίζουν στο κάστρο, όπου χτυπούν τις καμπάνες του Αγίου Γεωργίου, προστάτη του νησιού.
Σύμφωνα με την Άννα Κουτσούπη, από την τουριστική επιτροπή του Δήμου, οι ομάδες των παραδοσιακά μεταμφιεσμένων, που αποτελούνται από τον Γέρο (τον πρωταγωνιστή της ομάδας), την Κορέλα και τον Φράγκο, διασχίζουν την αγορά, ενώ οι πιο τολμηροί και αυτοί που έχουν περισσότερες δυνάμεις ανηφορίζουν στο κάστρο, όπου χτυπούν τις καμπάνες του Αγίου Γεωργίου, προστάτη του νησιού.
Ο Γέρος φορά μάσκα από προβιά, κάπα με κουκούλα, τσοπάνικο πανωβράκι, τροχαδόκαλτσες και τα τροχάδια, παραδοσιακά υποδήματα, κατασκευασμένα από δέρμα.
Είναι ζωσμένος με δεκάδες κουδούνια προβάτων και κρατά τσοπάνικο ραβδί.
Ο Γέρος προχωρά με ρυθμικούς βηματισμούς, δίνοντας βροντερό "παρών" λόγω των κουδουνιών.
Οι Γέροι συναντώνται στα σοκάκια της Χώρας, στο πλαίσιο ενός συμβολικού αγώνα δύναμης και αντοχής.
Η Κορέλα, κατά την παράδοση άνδρας ντυμένος με γυναικεία παραδοσιακά ρούχα, χορεύει γύρω από τον Γέρο κουνώντας το μαντίλι.
Όταν εκείνος ξεκουράζεται, του τραγουδά ένα μακρόσυρτο τραγούδι με αργό σκοπό και πολλά "τσακίσματα", τον Κορελίτικο.
Τη συντροφιά συμπληρώνει ο Φράγκος, που φορά ρούχα ευρωπαϊκά, αποκριάτικη μάσκα και ένα κουδούνι στη μέση. Ονομάστηκε έτσι, επειδή είναι ο μόνος που δε φορά σκυριανά ρούχα, αλλά "φράγκικα".
Το ξεφάντωμα και το γλέντι στη Σκύρο φθάνουν στο ζενίθ το τελευταίο τετραήμερο της Αποκριάς, από το βράδυ της Παρασκευής έως το πρωί της Τρίτης.
Την Παρασκευή και το Σάββατο όσοι βρίσκονται στο νησί διασκεδάζουν με την ψυχή τους και παρασύρονται από τους ήχους των κουδουνιών, που δίνουν το ρυθμό της ολονύχτιας διασκέδασης.
Την Κυριακή ψυχαγωγούνται με το έθιμο της Τράτας, όπου, διά της απαγγελίας σατιρικών στίχων από παρέες μασκαρεμένων, παρωδούνται η καθημερινότητα του νησιού και τα σημαντικότερα γεγονότα που έλαβαν χώρα τη χρονιά που πέρασε.
Τέλος, την Καθαρά Δευτέρα την παράσταση κλέβουν ο χορός και τα τραγούδια στην κεντρική πλατεία και τα σοκάκια της Χώρας, που διαρκούν μέχρι την Τρίτη το πρωί με τη συμμετοχή όλων των παρευρισκομένων.
Γενικώς το φαγητό στη Σκύρο είναι μια ολόκληρη ιστορία καθώς, σχηματικά,
το βόρειο νησί των τσοπάνηδων και το νότιο νησί των ψαράδων
αντιπροσωπεύουν δύο διαφορετικές γαστρονομικές συνιστώσες, τη γεύση της
θάλασσας και τη γεύση της στεριάς, οι οποίες συναντώνται σε ένα κοινό
τραπέζι που τα εξέχοντα φαγητά του είναι το μυρωμένο από τα βότανα του
βουνού κατσικάκι με πατάτες στον φούρνο και αρτυμένο από την αλμυρή
ανάσα της θάλασσας, όπως και η ονομαστή αστακομακαρονάδα της Σκύρου.
