Tην Παρασκευή 17 Οκτωβρίου στις 23:15, το «Φως Στο Τούνελ» επιστρέφει στον Alpha για 19η τηλεοπτική χρονιά...
Λίγο πριν επιστρέψει στις οθόνες μας με το «Φως στο Τούνελ», η Αγγελική
Νικολούλη μίλησε στην Αφροδίτη Γραμμέλη και την εφημερίδα «Βήμα» για την
εκπομπή, τον φόβο της, αλλά και τον τρόπο που η τηλεόραση έχει βοηθήσει
στις έρευνες της.
Αγνοείτε τον κίνδυνο; Δεν έχετε φτάσει δηλαδή σε σημείο να φοβηθείτε για τη ζωή σας;
«Τελευταία που πηγαίνουμε στην περιφέρεια και μιλώ με τον κόσμο όλοι με ρωτούν γιατί δε φοβάμαι. Έχω άγνοια κινδύνου; Δεν ξέρω, δεν το έχω ψάξει. Εγώ με τον φόβο δεν ταιριάζω, δεν είναι του χαρακτήρα μου. Μπαίνω μέσα σε όλα. Μου έχουν τύχει πολλά αλλά δε με λύγισαν. Το πιο ακραίο ήταν αυτό όπου είχαν τοποθετήσει αυτοκίνητο με βόμβα μπροστά στο σπίτι μου και άλλη μία φορά που με όπλο μπροστά στο πρόσωπο που απείλησαν να με σκοτώσουν.»
Μου φαίνεται πολύ δύσκολο αυτό που λέτε. Προφανώς με κάποιον τρόπο διαχειριζεστε το φόβο σας...
Αυτό που κυριαρχεί είναι η θέληση να προχωρήσω, γιατί κάπου υπάρχει το φως. Αν με εμποδίσουν τότε πεισμώνω. Στη σκέψη ότι έχω πιει καφέ με κάποιον που μου παρουσιάζεται ως μάρτυρας και ο μάρτυρας είναι ο δολοφόνος πεισμώνω και θέλω να το αποκαλύψω.
Αν όλο όλο αυτό που κάνετε δεν το κάνατε τηλεοπτικά, θα το κάνατε;
Δεν το έχω σκεφτεί γιατί είμαι στην τηλεόραση η οποία σε φέρνει σε επαφή με μάρτυρες. Έχει χτιστεί μια σχέση εμπιστοσύνης όλα αυτά τα χρόνια. Η τηλεόραση με βοηθά στο να αντλώ πληροφορίες από μάρτυρες που δεν θα πήγαιναν σε αστυνομικά γραφεία. Αν λείψει η τηλεόραση δεν ξέρω αν θα λειτουργήσει αυτό.
Αγνοείτε τον κίνδυνο; Δεν έχετε φτάσει δηλαδή σε σημείο να φοβηθείτε για τη ζωή σας;
«Τελευταία που πηγαίνουμε στην περιφέρεια και μιλώ με τον κόσμο όλοι με ρωτούν γιατί δε φοβάμαι. Έχω άγνοια κινδύνου; Δεν ξέρω, δεν το έχω ψάξει. Εγώ με τον φόβο δεν ταιριάζω, δεν είναι του χαρακτήρα μου. Μπαίνω μέσα σε όλα. Μου έχουν τύχει πολλά αλλά δε με λύγισαν. Το πιο ακραίο ήταν αυτό όπου είχαν τοποθετήσει αυτοκίνητο με βόμβα μπροστά στο σπίτι μου και άλλη μία φορά που με όπλο μπροστά στο πρόσωπο που απείλησαν να με σκοτώσουν.»
Μου φαίνεται πολύ δύσκολο αυτό που λέτε. Προφανώς με κάποιον τρόπο διαχειριζεστε το φόβο σας...
Αυτό που κυριαρχεί είναι η θέληση να προχωρήσω, γιατί κάπου υπάρχει το φως. Αν με εμποδίσουν τότε πεισμώνω. Στη σκέψη ότι έχω πιει καφέ με κάποιον που μου παρουσιάζεται ως μάρτυρας και ο μάρτυρας είναι ο δολοφόνος πεισμώνω και θέλω να το αποκαλύψω.
Αν όλο όλο αυτό που κάνετε δεν το κάνατε τηλεοπτικά, θα το κάνατε;
Δεν το έχω σκεφτεί γιατί είμαι στην τηλεόραση η οποία σε φέρνει σε επαφή με μάρτυρες. Έχει χτιστεί μια σχέση εμπιστοσύνης όλα αυτά τα χρόνια. Η τηλεόραση με βοηθά στο να αντλώ πληροφορίες από μάρτυρες που δεν θα πήγαιναν σε αστυνομικά γραφεία. Αν λείψει η τηλεόραση δεν ξέρω αν θα λειτουργήσει αυτό.
