"Θα πρέπει να τολμήσουμε να πάμε πέρα από τη γενικόλογη αναγνώριση της αξίας και της προσφοράς των γυναικών, ανέξοδο κοινό τόπο που κινδυνεύει να αναπαράγει εντός του όλους τους κοινούς τόπους. Η κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, με νωπή τη λαϊκή εντολή να επαναφέρει την ελπίδα, μπορεί και οφείλει να προχωρήσει με θάρρος σε συγκεκριμένες θεσμικές τομές διασφάλισης και διεύρυνσης των εμφυλων δικαιωμάτων συνολικότερα.
Οφείλει, ακόμη περισσότερο, να επιβάλει την εφαρμογή της εργατικής νομοθεσίας, να προστατεύσει τη μονογονεϊκή οικογένεια, να στηρίξει τις δομές υποστήριξης κακοποιημένων γυναικών, να τολμήσει τη διαπαιδαγώγηση στις αρχές της ισότητας μέσα στο σχολείο ξεκινώντας από τα ίδια τα βιβλία, και γενικότερα, να αλλάξει έμπρακτα τις συνθήκες ζωής που αναπαράγουν την υποταγή. Γιατί, όπως γνωρίζουμε καλά στην Αριστερά, η ελευθερία μας αρχίζει εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου.
Βεβαίως, παρά το γεγονός ότι μια κυβέρνηση με κορμό την Αριστερά αποτελεί προνομιακή στιγμή αλλαγής των κοινωνικών συσχετισμών και δικαίωσης πάγιων κοινωνικών αιτημάτων, η κοινωνική χειραφέτηση παραμένει υπόθεση των κοινωνικών κινημάτων, των ίδιων των κοινωνικών υποκειμένων, των ίδιων των αγωνιζόμενων γυναικών, που με κόστος διεκδικούν και επιβάλλουν τα δικαιώματά τους καθημερινά.
Από τον χώρο εργασίας –για να θυμηθούμε τη δική μας Κωνσταντίνα Κούνεβα- μέχρι τα χαρακώματα -για να τιμήσουμε τις ένοπλες γυναίκες του πρόσφατα απελευθερωμένου Κομπανί- οι ίδιες οι γυναίκες -εργαζόμενες, άνεργες, μητέρες, γυναίκες του καθημερινού μόχθου, της επιστήμης, των τεχνών και των γραμμάτων- είναι αυτές που καθορίζουν, με τον συνεχή τους αγώνα σε όλα τα επίπεδα , πότε και πώς γιορτάζουν, πότε και πώς θρηνούν, πότε και πώς κερδίζουν την ισότητα και την ελευθερία για όλους και όλες."
