Λίγο πριν ανέβει στη σκηνή του Θεάτρου Χυτήριο
για να υποδυθεί τον Μάνο, έναν εκδότη παιδικών βιβλίων που μαζί με την
Θωμαΐδα Ανδρούτσου ζουν την ήσυχη ζωή ενός νεόπλουτου ζευγαριού στην
Σταμάτα Αττικής, ο Αργύρης Αγγέλου ξέκλεψε λίγο χρόνο για να μιλήσει στο TLIFE, για όλα.
Μαζί με σπουδαίους συναδέλφους του απόψε κάνουν πρεμιέρα με την θεότρελη κωμωδία "Bam Bam" , του Ρέι Κούνεϊ, σε σκηνοθεσία του Γιώργου Βάλλαρη και απόδοση του τελευταίου και του Στέλιου Παπαδόπουλου.
Στην ζωή του ήρωα που υποδύεται όλα θα ανατραπούν από την απιστία ενός φιλικού ζευγαριού (που υποδύονται οι Αντώνης Κρόμπας και Σοφία Βογιατζάκη). Στην δική του ζωή ποια θέση έχει η απιστία; Γι' αυτό και για πολλά ακόμα απαντά ο Αργύρης Αγγέλου στο TLIFE.
Μαζί με σπουδαίους συναδέλφους του απόψε κάνουν πρεμιέρα με την θεότρελη κωμωδία "Bam Bam" , του Ρέι Κούνεϊ, σε σκηνοθεσία του Γιώργου Βάλλαρη και απόδοση του τελευταίου και του Στέλιου Παπαδόπουλου.
Στην ζωή του ήρωα που υποδύεται όλα θα ανατραπούν από την απιστία ενός φιλικού ζευγαριού (που υποδύονται οι Αντώνης Κρόμπας και Σοφία Βογιατζάκη). Στην δική του ζωή ποια θέση έχει η απιστία; Γι' αυτό και για πολλά ακόμα απαντά ο Αργύρης Αγγέλου στο TLIFE.
Mε τη Θωμαΐδα Ανδρούτσου στις πρόβες.
Μετά από έναν δυνατό δραματικό ρόλο (σ.σ. Στην παράσταση Vincent River) επιστρέφεις στην κωμωδία. Είναι θέμα ισορροπιών;
Είναι θέμα ενδιαφέροντος. Για εμένα έχει τρομερό ενδιαφέρον στη
δουλειά να κάνεις συνεχώς διαφορετικά πράγματα. Τo “Vincent River”, δεν
μου προτάθηκε να το κάνω, επέλεξα εγώ να το κάνω και γι' αυτό έκανα και
την παραγωγή. Ήταν ένα δικό μου όνειρο και απωθημένο και κάτι εντελώς
ανεξάρτητο από τον δρόμο που με πάει η δουλειά τόσα χρόνια. Αλλά
σαφέστατα ήταν κάτι πολύ ωραίο γιατί εγώ αυτό θεωρώ ιδανικό για τη
δουλειά μου τόσα χρόνια, το να κάνω συνεχώς διαφορετικά πράγματα. Και
για να μην επαναπαύομαι αλλά και για να ανοίγουν νέοι ορίζοντες και να
εξελίσσω και τα εκφραστικά μου μέσα. Αλλά σίγουρα κάτι τόσο κωμικό όσο
το “Bam Bam” για το καλοκαίρι είναι ό,τι καλύτερο και για το κοινό που
θα το δει και για εμάς που το παίζουμε. Είναι τρομερή “ανάσα”.
Πώς είσαι λίγες ώρες πριν την πρεμιέρα;
Πριν την πρεμιέρα είναι νόμος να μην είναι τίποτα έτοιμο. Και στην
γενική δοκιμή η την πρεμιέρα πολλές φορές βάζει το χέρι του ο “θεός
του θεάτρου” και κουρδίζουν όλα τέλεια. Μέχρι τότε μοιάζει εκπληκτικά με
φαρσοκωμωδία το πως τρέχει ο καθένας και πως δεν ξέρει τι ακριβώς να
κάνει και τι του γίνεται. Πάντα, αν δεν μπει κόσμος μέσα πάντα είναι μία
φάρσα οι πρόβες πριν την πρεμιέρα, συμβαίνουν πολύ αστείες καταστάσεις.
Δεν έχεις την ψυχραιμία να τις διαχειριστείς την ώρα που συμβαίνουν
αλλά μετά ανατρέχοντας πίσω εγώ τουλάχιστον γελάω πολύ.
Το χιούμορ μπορεί να λειτουργήσει σαν καταφύγιο απέναντι στη βιαιότητα των καιρών που ζούμε;
Όσο μεγαλώνω τα κανιβαλίζω όλο και περισσότερο τα πράγματα. Από
ένα τσεκ απ που θα πάω να κάνω, και θα βρούνε για παράδειγμα λίγο
τσιμπημένη την τιμή της χοληστερίνης μου μέχρι... ό,τι μπορείς να
φανταστείς. Η πρώτη μου αντίδραση πλέον σε όλα είναι να ξορκίσω την
αρνητική ενέργεια, το “κακό” με την σάτιρα. Κι αυτός είναι ένας
μηχανισμός που αρχίζει και λειτουργεί μέσα μου και πάνω μου τα τελευταία
τρία τέσσερα χρόνια. Οπότε το χιούμορ παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στη
ζωή μου πια. Πιο πριν ήταν μια περίοδος που είχα πάθει μια υπερκόπωση
και είχα αμελήσει τον οργανισμό μου λόγω της δουλειάς και απορυθμίστηκαν
όλα σε ό,τι αφορά την υγεία μου. Από τότε ήταν που είπα ότι δεν μου
αξίζει αυτό και ότι πρέπει να αγαπάω πιο πολύ τον εαυτό μου. Εκτίμησα
πιο πολύ γενικά το θέμα υγεία. Εννοείται πως έπαιξε ρόλο πολύ και το
θέμα του μπαμπά μου (σ.σ. Τον έχασε τον Δεκέμβριο του 2013). Επειδή η
ζωή είναι πολύ μικρή και πρέπει να τη ζούμε όσο καλύτερα γίνεται, άρχισα
να την χαίρομαι περισσότερο να... κανιβαλίζω περισσότερο και να ξορκίζω
οτιδήποτε αρνητικό περισσότερο.
Ήταν αυτή η υπερκόπωση η αιτία που μοιάζεις να έχεις
επικεντρωθεί στο θέατρο τα τελευταία χρόνια. Ή απλά δεν έχει προκύψει
κάποια ενδιαφέρουσα πρόταση για σειρά;
Το θέατρο για εμένα ήταν πάντα προτεραιότητα, ακόμα και τότε που
κάναμε το “Παρά Πέντε” και κάναμε γυρίσματα 15 ώρες την ημέρα, δεν άφησα
ποτέ το θέατρο γιατί το θεωρούσα πάντα απαραίτητο στοιχείο της
καθημερινότητάς μου και της δουλειάς μου. Όταν δεν έκανα θέατρο είχα την
ανασφάλεια ότι δεν δουλεύω. Η τηλεόραση ήταν και είναι πάντα κάτι που
το αντιμετωπίζω ως κάτι που κάνω κατά περιόδους. Είναι βεβαίως ένα μέσο
που το αγαπώ πολύ και στάθηκε αφορμή να μου δοθούν ωραίοι ρόλοι και να
με μάθει περισσότερο ο κόσμος, αλλά δεν είναι πως έχει τύχει και κάτι
γενικότερα. Κάθε φορά που έχω συζητήσει για κάποια σειρά είτε δεν έγινε
είτε κάτι στράβωνε στην πορεία. Αλλά είμαι πολύ ανοιχτός στο να κάνω
κάποια τηλεοπτική σειρά, γιατί τηλεόραση κάνω ακόμα, έχω το παιχνίδι
(σ.σ. “TV Quiz” στον ΑΝΤ1).
Εν μέσω κρίσης εσύ δραστηριοποιήθηκες και ως θεατρικός παραγωγός. Είσαι άνθρωπος που ρισκάρει στην ζωή γενικά;
Πολύ και δεν με νοιάζει ούτε το κόστος ούτε το ρίσκο ούτε τίποτα!
Αν κάτι θέλω να το κάνω πολύ δεν χαμπαριάζω τίποτα. Έχω βέβαια μέτρο, το
μετράω από δέκα πλευρές κάτι πριν το κάνω και αν δω για κάτι ότι με
παίρνει και δεν είναι καταστροφικό το κόστος -γιατί πάντα παίρνω ως
δεδομένο το χειρότερο δυνατό σενάριο- δεν καταλαβαίνω τίποτα, προχωράω.
Στην προσωπική ζωή νομίζω ότι δεν επιλέγουμε. Όταν συμβαίνει κάτι και
αρχίζεις να νιώθεις αυτό το περίεργο, αυτή την πρώτη έλξη δεν το
ελέγχεις. Εξάλλου εμένα δεν μου αρέσουν και οι τακτικές.
Το έργο πραγματεύεται το θέμα της απιστίας. Εσένα ποια είναι η
σχέση σου με την απιστία; Την έχεις κάνει; Την συγχωρείς αν σου συμβεί;
Όχι, δεν έχω απιστήσει ποτέ. Τώρα αν θα το συγχωρούσα... Είναι κάτι
το οποίο δεν έχω μάθει ποτέ, ή έχω μάθει όταν πια έχει τελειώσει μια
σχέση, οπότε δεν ξέρω. Όσο μεγαλώνω νομίζω ότι θα τη συγχωρούσα. Και
πάλι όμως λέω νομίζω, δεν είμαι σίγουρος. Αν συνειδητοποιούσα ότι ήταν
μια βλακεία της στιγμής και δεν ήταν κάτι που κρύβει ουσία από κάτω,
μάλλον θα το συγχωρούσα. Αλλά από την άλλη... υπάρχει το “γαμώτο”!
Δηλαδή από τη στιγμή που εγώ δεν το έχω κάνει... Δεν ξέρω αν θα το
συγχωρούσα. Αν είχα απιστήσει κι εγώ, μπορεί να ήμουν και πιο
διαλλακτικός.
Είσαι άνθρωπος που αντιδρά σε όσα συμβαίνουν, ενημερώνεται και
έχει άποψη. Σου έχει γίνει ποτέ πρόταση να ασχοληθείς με τα κοινά;
Όντως αντιδρώ πολύ και ναι, τα δύο χρόνια του “Παρά Πέντε”, δεν
προλαβαίναμε τα τηλέφωνα για να πολιτικοποιηθούμε όλοι. Και μετά όταν
είχα κερδίσει το “Dancing With the Stars”, μου είχαν κάνει πρόταση και
γενικώς δεν έχω παράπονο, που και που με θυμούνται και μου το ζητούν!
(Γελάει) Εγώ όμως ούτε κατά διάνοια δεν θα το έκανα. Είναι ένα πράγμα
που δεν με αφορά καθόλου, πιστεύω ότι δεν έχω καθόλου ταλέντο σε αυτό.
Όχι ότι αυτοί που μας κυβερνούν έχουν ταλέντο δηλαδή, αλλά νομίζω ότι
για να είσαι πολιτικός πρέπει να σε ξεπερνάει το εγώ σου. Αυτό το
σύνδρομο εξουσίας των πολιτικών αυτό είναι και το βασικότερο
χαρακτηριστικό τους πλέον και είναι κάτι που εγώ δεν το έχω καθόλου.
Ένα από τα θέματα που απασχολεί πολύ σε κοινωνικό επίπεδο
σήμερα, είναι το ζήτημα του bullying. Εσύ έχεις βιώσει ποτέ αντίστοιχα
φαινόμενα;
Κοίτα, εγώ όταν ήμουν μικρός επειδή μεγάλωσα στην Χαλκίδα, εμείς
εκεί δεν είχαμε τέτοια και δεν έχω βιώσει σαν παιδί τέτοιου είδους
φαινόμενα. Όμως σαν μεγάλος και όσο περνούν τα χρόνια, το bullying
αποκτά τεράστιες διαστάσεις. Bullying πλέον δεν είναι μόνο να δείχνει
κάποιος ένα παιδάκι και το κοροϊδεύει επειδή έχει την οποιαδήποτε
ιδιαιτερότητα, από το να κουτσαίνει μέχρι το ότι είναι ομοφυλόφιλος.
Bullying είναι και ότι γίνεται με το internet ή το να εισχωρεί ένας
δημοσιογράφος περισσότερο από εκεί που πρέπει, ή να σε βγάζουν μια
φωτογραφία σε έναν ιδιωτικό χώρο ή να γράψουν κάτι στο διαδίκτυο που να
είναι ανακρίβεια και βλακεία.
Εσύ αυτό που συνέβη με την Google το βίωσες σαν bullying και γι' αυτό κινήθηκες και νομικά;
Ναι ακριβώς, θεώρησα ότι είναι bullying κι επειδή το bullying είναι
κακό πράγμα, και γενικώς το να εισβάλει ο άλλος σε χωράφια όπου δεν
έχεις δώσει ποτέ και σε κανέναν δικαίωμα να εισβάλει θεωρώ ότι πρέπει να
το κόβεις από τη ρίζα. Επίσης αυτό που κατάλαβα είναι ότι καλό είναι να
ξέρει η ομήγυρη ότι έχεις καλό δικηγόρο. Είναι ωραίο να βάζεις ένα όριο
για να ξέρουμε όλοι μέχρι που μπορούμε να κάνουμε πλακίτσα - γιατί μην
τρελαθούμε μια πλάκα είναι όλο αυτό, δεν είμαστε και κάτι φοβερό
άνθρωποι είμαστε. Ας χαρούμε λοιπόν την πλακίτσα μας κι ας αποφεύγουμε
τις ακρότητες, αυτό ήθελα να δηλώσω εγώ με αυτή μου την θέση.
Χρόνος υπάρχει για προσωπική ζωή, για φίλους ή για σύντροφο αυτή
την περίοδο στην ζωή σου, που το πρωί είσαι στο κανάλι για την εκπομπή
και το βράδυ στο θέατρο;
