Δείτε τι αναφέρει η ανακοίνωση που εξέδωσε η Ανεξάρτητη δημοτική σύμβουλος του Δήμου Χαλκιδέων, Ελένη Μιτζιφίρη...
"Κύριε Παγώνη,
Αρκετά με τις αγκαλιές, τα χτυπήματα στην πλάτη κι ένα <<κουράγιο>> στα άτομα με αναπηρίες και πολύ περισσότερο στους οικείους τους.
Τι είσαστε διατεθειμένος να κάνετε γι’ αυτά τα άτομα και ειδικότερα για τα παιδιά με ειδικές ανάγκες.
Έχετε αναρωτηθεί πως οι γονείς , οι κηδεμόνες τους, οι φροντιστές τους ανταποκρίνονται στον δύσκολο αυτό ρόλο. Έχετε μιλήσει για τον καθημερινό Γολγοθά τους; έχετε μιλήσει για το άγχος που βιώνουν για το αγωνιώδες <<μετά>>; μετά το γυμνάσιο ή έστω και το λύκειο τι;
Πως θα ζήσουν; που θα απασχολούνται, έστω και υποτυπωδώς;
Την αγωνία των γονιών τους για το τι θα απογίνουν ‘ φεύγοντας’ οι ίδιοι από τη ζωή;
Ποιος θα αναλάβει να διαχειριστεί την καθημερινότητα αυτών των ατόμων; Έχετε έστω περάσει από τις δομές που φιλοξενούν αυτά τα άτομα;
Έχετε συζητήσει με τους εκπαιδευτικούς ειδικής αγωγής τα προβλήματά τους; Έχετε δει που στεγάζονται αυτά τα παιδιά, ειδικά στην Β/θμια;
Η μόνη αχτίδα ελπίδας, που κάπως ρίχνει κάπως φως στο τούνελ , είναι η εξαγγελία του αντί Περιφερειάρχη για τη δημιουργία δομής ημερήσιας φροντίδας καθώς και στέγασης σε ανθρώπινες συνθήκες του Εργαστηρίου Ειδικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης (Ε.Ε.Ε.Ε.Κ.)
Εσείς , σαν δημοτική αρχή, σαν άνθρωπος ευαισθητοποιημένος , σαν επικεφαλής μιας παράταξης που τη δεδομένη χρονική στιγμή διοικείται έναν από τους μεγαλύτερους δήμους της χώρας, τι;
Οι αγκαλιές δεν φθάνουν, το ίδιο και οι εκδηλώσεις στήριξης και συμπαράστασης λόγω εποχής. Χρειάζονται παρεμβάσεις ουσίας και αφαίρεση του προσωπείου της δήθεν θλίψης και συμπόνιας.
Η αλλαγή των προτεραιοτήτων σας , επιβάλλεται να συμπεριλαμβάνει και αυτούς τους Ανθρώπους μέσα. "
Αρκετά με τις αγκαλιές, τα χτυπήματα στην πλάτη κι ένα <<κουράγιο>> στα άτομα με αναπηρίες και πολύ περισσότερο στους οικείους τους.
Τι είσαστε διατεθειμένος να κάνετε γι’ αυτά τα άτομα και ειδικότερα για τα παιδιά με ειδικές ανάγκες.
Έχετε αναρωτηθεί πως οι γονείς , οι κηδεμόνες τους, οι φροντιστές τους ανταποκρίνονται στον δύσκολο αυτό ρόλο. Έχετε μιλήσει για τον καθημερινό Γολγοθά τους; έχετε μιλήσει για το άγχος που βιώνουν για το αγωνιώδες <<μετά>>; μετά το γυμνάσιο ή έστω και το λύκειο τι;
Πως θα ζήσουν; που θα απασχολούνται, έστω και υποτυπωδώς;
Την αγωνία των γονιών τους για το τι θα απογίνουν ‘ φεύγοντας’ οι ίδιοι από τη ζωή;
Ποιος θα αναλάβει να διαχειριστεί την καθημερινότητα αυτών των ατόμων; Έχετε έστω περάσει από τις δομές που φιλοξενούν αυτά τα άτομα;
Έχετε συζητήσει με τους εκπαιδευτικούς ειδικής αγωγής τα προβλήματά τους; Έχετε δει που στεγάζονται αυτά τα παιδιά, ειδικά στην Β/θμια;
Η μόνη αχτίδα ελπίδας, που κάπως ρίχνει κάπως φως στο τούνελ , είναι η εξαγγελία του αντί Περιφερειάρχη για τη δημιουργία δομής ημερήσιας φροντίδας καθώς και στέγασης σε ανθρώπινες συνθήκες του Εργαστηρίου Ειδικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης (Ε.Ε.Ε.Ε.Κ.)
Εσείς , σαν δημοτική αρχή, σαν άνθρωπος ευαισθητοποιημένος , σαν επικεφαλής μιας παράταξης που τη δεδομένη χρονική στιγμή διοικείται έναν από τους μεγαλύτερους δήμους της χώρας, τι;
Οι αγκαλιές δεν φθάνουν, το ίδιο και οι εκδηλώσεις στήριξης και συμπαράστασης λόγω εποχής. Χρειάζονται παρεμβάσεις ουσίας και αφαίρεση του προσωπείου της δήθεν θλίψης και συμπόνιας.
Η αλλαγή των προτεραιοτήτων σας , επιβάλλεται να συμπεριλαμβάνει και αυτούς τους Ανθρώπους μέσα. "
