Όπως ανέφερε:
«Και κάπως έτσι τελειώσαμε μια από τις πιο δύσκολες παραστάσεις που έχουμε δώσει… Μια παράσταση με απίστευτο θόρυβο, φασαρία, φωνές, παιδιά που έτρεχαν διαρκώς μπροστά μας, ούρλιαζαν, έπαιζαν μουσική στα τηλέφωνά τους, κόσμο που ήρθε με το σκυλί του που γάβγιζε μόνιμα, άλλος θεώρησε ότι πρέπει να περάσει με το ποδήλατό του πάνω από τη σκηνή, άνθρωποι φώναζαν για ησυχία και άλλοι έτρωγαν σουβλάκια, συνάδελφοι έχασαν τα λόγια τους και χάθηκαν εντελώς κατά τη διάρκεια της παράστασης, όλοι μάλλον πάθαμε κρίσεις άγχους και ταχυκαρδία, αλλά το αποκορύφωμα ήταν άλλο. Τα καμαρίνια που ετοιμαζόμασταν είχαν παράθυρο. Στο γυναικείο καμαρίνι μόνιμα σκαρφάλωναν ανήλικα αγόρια, προσπαθώντας να δουν μέσα. Όταν δεν τους άρεσε που τους είπαμε να κατέβουν, αποφάσισαν να πετάξουν πέτρες και κομμάτια μάρμαρο. Ήμουν τυχερή και αντί για το κεφάλι μου, χτύπησε σε ένα προστατευτικό σίδερο και επέστρεψε στο πλακόστρωτο».