Έφυγε από τη Χαλκίδα και σώθηκε ο ταλαντούχος ηθοποιός, ο οποίος είναι παράδειγμα προς μίμηση - Ο Αντίνοος Αλμπάνης μεγάλωσε στη Χαλκίδα και στα 18 του σηκώθηκε και έφυγε χωρίς δεύτερη σκέψ καθώς όπως τονίζει η πόλη της Χαλκίδας δεν μπορεί να προσφέρει πολλά πράγματα σε έναν νέο που έχει προβληματισμούς και όρεξη και φυσικά να προχωρήσει...Οι ερωτήσεις και απαντήσεις του σε μία αποκαλυπτική μίνι συνέντευξη του...
- Τι θυμάσαι από τη Χαλκίδα;
«Νιώθω στα αλήθεια πολύ τυχερός που μεγάλωσα σε μία πόλη, όπου ήμουν ελεύθερος να βγαίνω από το σπίτι μου το μεσημέρι και να γυρίζω αργά το βράδυ, χωρίς να υπάρχει ο φόβος που υπάρχει, –ιδιαίτερα σήμερα–. Μεγάλωσα σε μία γειτονιά, που ήταν απόλυτα ελεγχόμενη... Το πάλευα από μικρός, πρέπει να πήγαινα πρώτη γυμνασίου, όταν έκανα την πρώτη μου απόπειρα».
- Μεγαλώνοντας όμως, η Χαλκίδα δε μπόρεσε να σε κρατήσει...
«Μεγαλώνοντας, οι εσωτερικές μου ανάγκες και ανησυχίες αυξήθηκαν και η πόλη της Χαλκίδας, επί της ουσίας, δεν έχει να προσφέρει τίποτα σε έναν νέο που έχει προβληματισμούς και όρεξη να προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα...»
- Τι σε δένει με τη Χαλκίδα σήμερα;
«Με τη Χαλκίδα με δένει η οικογένειά μου και κάποιοι κολλητοί από το σχολείο. Το κακό με τη Χαλκίδα είναι ότι χάνει την ταυτότητά της… Η Χαλκίδα θα μπορούσε να διατηρήσει την ταυτότητά της και να είναι πολύ καλύτερη από την όποια Γλυφάδα. Αλλά...»
- Πως ξεκίνησες, ποιός σε βοήθησε να ανοίξει η πρώτη πόρτα;
«Το πρώτο σίριαλ, στο οποίο εμφανίστηκα ήταν το «Μου λείπεις» με τον Γιάννη Φέρτη, την Θέμις Μπαζάκα, την Φαίη Ξυλά, τον Μάριο Αθανασίου και πολλούς άλλους αξιόλογους συναδέλφους. Σε αυτή την πρώτη μου τηλεοπτική παρουσία με βοήθησε ο Γιάννης Φέρτης, ο οποίος με γνώριζε από το θέατρο. Έπεσα απότομα στα βαθιά, μιας και μόλις είχα τελειώσει τη δραματική σχολή και δεν ήξερα επί της ουσίας τίποτα από τηλεοπτικό γύρισμα. Η σχολή στην οποία πήγα ήταν αμιγώς και αυστηρά θεατρική και ενώ ο κινηματογράφος υπήρχε σα μάθημα, αναφερόμασταν περισσότερο στην ιστορία του κινηματογράφου και όχι για το πως στήνεσαι σε μία κάμερα. Την πρώτη φορά που άκουσα για μόρσες, τους κοιτούσα σα χάνος!».
