Κατά τη διάρκεια τηλεοπτικής του συνέντευξης τόνισε χαρακτηριστικά για την "ελληνική δικαιοσύνη" πώς «μπαίνει ένας 17χρονος στην φυλακή αλλά όχι ένας υπουργός για 57 θανάτους στα Τέμπη. Και να τον χειροκροτούμε στην Βουλή, βεβαίως, και “δεν ενδιαφέρει και κανέναν το θέμα των Τεμπών”...».
Παράλληλα, ανέφερε πώς «βλέπουν τα παιδιά δρόμους στην Κρήτη, στην Αθήνα και αλλού να σκοτώνονται και οι δρόμοι να μην φτιάχνονται».
Ο Σωτήρης Τσαφούλιας δήλωσε:
«Έχω πολύ καιρό να βγω σε εκπομπή, περισσότερο καιρό από την αίσθηση που έχει ο κόσμος. Γιατί βγαίνεις σε μια εκπομπή κι μετά την αναπαραγωγή, και τα σχόλια, κάποια στιγμή έβλεπα τον εαυτό μου πάρα πολύ και με κούρασε αυτό. Αυτή την περίοδο δεν είμαι πολύ καλά, έχω πολύ άγχος λόγω των επαγγελματικών δραστηριοτήτων μου. από την άλλη δεν είμαι καλά με αυτά που συμβαίνουν στην κοινωνία.
Την ελπίδα αυτή ότι κάτι μπορεί να αλλάξει, δεν μπορείς να την αφήσεις. Ας ελπίσουμε ότι θα αλλάξει κάτι, αλλά το θεωρώ δύσκολο. Όμως δεν μπορούμε να μην ελπίζουμε.
Θεωρώ ότι η τηλεόραση έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης για ό,τι συμβαίνει στην κοινωνίας και αναφορικά με τους νέους. Δεν μπορείς να διαφημίζεις μπέργκερ και μετά να αναρωτιέσαι γιατί ανεβαίνει η χοληστερίνη. Βλέπουμε από το πρωί μέχρι το βράδυ την βία σε λούπα. Όταν κάτι το βλέπεις από το πρωί μέχρι το βράδυ εξοικειώνεσαι με αυτό.
Υπάρχει ένα κοριτσάκι, η Ευαγγελία Σίσκου, 10 ετών κατέκτησε την 3η θέση στην παγκόσμια Ολυμπιάδα σκακιού σε 110 χώρες. Δεν το είδες πουθενά στην τηλεόραση. Διαπρέπουμε στην Ρομποτική ή σε άλλους τομείς και δεν το βλέπει πουθενά. Πάει ένας και πλακώνεται στις κλωτσιές, και το βλέπεις να παίζει παντού. Και μετά αναρωτιόμαστε για την βία και βγάζουμε ψυχολόγους να μας πουν ότι "φταίνε οι γονείς". Οι γονείς που όλη μέρα δουλεύουν και δεν έχουν χρόνο για τίποτα, ούτε για να ακούσουν την σκέψη τους.
Βλέπουμε δημοσιογράφους και όχι μόνο, να καταδικάζουν την βία εκτός και αν το έχει κάνει φίλος τους.
Για ποια δικαιοσύνη μιλάμε; Βάζουμε φυλακή έναν 17χρονο αλλά όχι έναν υπουργό για 57 θύματα στα Τέμπη.
Βλέπουμε την πραγματική βία, από το πρωί μέχρι το βράδυ λούπα. Πόσες φορές είδαμε τον Αντώνη να πνίγεται, πόσες φορές πρέπει να δει ο πατέρας της 14χρονης στην Γλυφάδα να κοπανάνε την κόρη του;
Όταν κάτι το βλέπεις από το πρωί μέχρι το βράδυ, εξοικειώνεσαι μαζί του, δεν σου κάνει εντύπωση. Και βλέπουν και τα νέα παιδιά που η τηλεόραση πάντα ήταν ένα μέσο καταξίωσης, ότι για να βγεις εκεί κάτι πρέπει να έχεις να πεις.
Βλέπουμε δημοσιογράφους, παρουσιαστές, επιχειρηματίες να καταδικάζουν την κακοποίηση των γυναικών εκτός αν το έχει κάνει φίλος τους. Να καταδικάζουμε την κακοποίηση των παιδιών εκτός αν τα έχει βιάσει ο ομόσταυλός μας φίλος μας, συνεργάτης μας.
Βλέπουν τα παιδιά δρόμους στην Κρήτη, στην Αθήνα να σκοτώνονται και οι δρόμοι να μην φτιάχνονται...»